Zabytki to materialny ślad przeszłości, cenny element kultury, przyczyniający się do kształtowania przyjaznego otoczenia człowieka. Dziedzictwo kulturowe to ważny czynnik życia i działalności człowieka.
Ewidencją są objęte zabytki architektury i budownictwa: zespoły i obiekty o istotnych, lokalnych walorach historycznych, kulturowych i krajobrazowych oraz zabytki archeologiczne.
Kościół wzmiankowany jest po raz pierwszy w 1376 r. Od XVI w. do 1654 r. użytkowany był przez protestantów, a do dnia dzisiejszego stanowi własność katolików. Renesansowa świątynia została wybudowana na murach wcześniejszej w XVI w. i wtedy też nadano jej obecny wygląd. W tym czasie dobudowano wieżę, zakrystię i chór. Wyposażenie kościoła stanowi ołtarz główny, dwa ołtarze boczne, drewniana chrzcielnica oraz ambona z XVIII w. We wnętrzu świątyni znajdują się 4. płyty nagrobne najprawdopodobniej z końca XVI oraz przełomu XVI i XVII wieku – właścicieli wsi i darczyńców kościoła. Budowla posiada białą elewację, która nie reprezentuje dobrego stanu zachowania oraz charakterystyczną „szpikulcowatą” wieżę.
Pierwsze wzmianki o istnieniu kościoła i parafii w Jakubowie sięgają 991 roku. Już w XII i XIII wieku do Jakubowa przybywali pątnicy ze Śląska, Czech, Moraw, a nawet Francji. Należał on później do kanonii głogowskiej. Przebudowany w XIV i XVI w. W okresie reformacji w 1571 r. kościół przejęli protestanci. Podczas wojny 30 - letniej żołnierze szwedzcy zrabowali wota i zniszczyli ołtarz. Kościół odremontowano. Po włączeniu Śląska do państwa pruskiego z dominującym protestantyzmem parafia przestała istnieć na blisko sto lat. Odrodziła się dopiero w połowie XIX w. Kościół orientowany jest ołtarzem głównym na wschód. Jego powierzchnia użytkowa to 425 m². W 1506 r. dobudowano do niego kaplicę północną, a w 1735 r. został odnowiony. Jednym z najstarszych elementów wnętrza kościoła jest chrzcielnica datowana na 1601r.
Pałac powstał z inicjatywy rodu von Unwürde w 1 poł. XVI w. Wybudowany został w stylu renesansowym i klasycystycznym. Materiałami wykorzystanymi do jego budowy były cegły i kamienie. Pierwotnie pałac był dwukondygnacyjny o powierzchni użytkowej 580 m². Powstał w miejscu wcześniejszej budowli. Na przestrzeni wieków pałac zmieniał często właścicieli. Na początku XX w. został gruntownie przebudowany, a w 1945 r. spalony. Jego ostatnim właścicielem był Aurel von Riitberg.
Kościół pw. św. Piotra i Pawła w Sieroszowicach wymieniany jest w źródłach pisanych po raz pierwszy w roku 1350. Obecny budynek pochodzi z XVI wieku. W czasach reformacji przeszedł w ręce ewangelików i służył im do 1654 roku, kiedy to z powrotem przejęli go katolicy. W XVI wieku został przebudowany. a restaurowany był w latach 1910 i 1958. Gotycki, jednonawowy, murowany z kamienia polnego i otynkowany. Wyposażenie wnętrza jest późnobarokowe i rokokowe z XVIII wieku. Najstarszy element wyposażenia to chrzcielnica pochodząca z przełomu XIII i XIV wieku. Kilka kamiennych płyt nagrobnych przedstawicieli rodów von Braurs i von Loss. Oprócz gotyckiego dzwonu, na wieży znajdują się także dzwony pochodzące z częściowo zniszczonego w czasie II wojny światowej i rozebranego później kościoła ewangelickiego.
Obecny pałac w Sieroszowicach powstał w 1798 roku z inicjatywy rodu von Eckartsbergów. Nieruchomość znajduje się w centralnej części wsi i zorientowany jest wzdłuż linii północny-zachód – południowy-wschód. Wejście główne znajduje się od strony południowej podobnie, jak park dworski. Budek przebudowany został w I poł. XIX w. i do dnia dzisiejszego zachował styl klasycystyczny. Orientowany jest w kształcie podkowy z wysuniętymi ramionami w stronę drogi głównej. Fasadę budynku zdobi pseudoryzalit z 4. kolumnami wejściowymi zwieńczony trójkątnym tympanonem. Obiekt remontowany był w 1967 r. i 1980 r. Obecnie budynek należy do osoby prywatnej.
